Polimery to substancje chemiczne o bardzo dużej masie cząsteczkowej, które składają się z wielokrotnie powtórzonych jednostek zwanych merami. Różnorodność budowy chemicznej skutkuje olbrzymią ilością odmiennych tworzyw sztucznych różniących się właściwościami. Głównymi cechami stanowiącymi o przydatności w wielu branżach przemysłu są niska gęstość, duża wytrzymałość, trwałość, odporność na warunki atmosferyczne, łatwość przetwórstwa i niski koszt wytworzenia.

Patrząc historycznie, w przypadku potyczek zbrojnych, strona posiadająca lepsze wyposażenie bojowe ma większe szanse na finalny sukces. Specjalnie pomijam inne uwarunkowania takie jak wpływ ukształtowania terenu, charakter potyczki, poziom wyszkolenia czy względy taktyki. Użycie jak najlepszego sprzętu bezpośrednio przekłada się na zwiększenie szans w potyczce stąd od czasów zamierzchłych możemy obserwować ciągłe udoskonalanie techniki wojennej i obronnej.

Najważniejsze wydarzenie w świecie kolarstwa - Tour de France od dwóch tygodni zajmuje umysły zagorzałych obserwatorów. Nasi reprezentanci: Rafał Majka i Łukasz Kwiatkowski walczą o jak najlepsze wyniki. Przy tej okazji warto przytoczyć odrobinę historii i spojrzeć na postęp technologiczny jaki dokonał się w tej dyscyplinie.

Ogromne znaczenie kompozytów i możliwości poprawy właściwości, jakie mogą one oferować w porównaniu z konwencjonalnymi materiałami, są w dużej mierze pochodną dynamicznego rozwoju włókien o niezwykłych właściwościach. Innym rodzajem włókna, często znajdującego zastosowanie przy tworzeniu i produkcji lekkich części samochodowych oraz zapewniającego wyjątkową wytrzymałość i trwałość jest włókno węglowe.

Włókna szklane stosuje się przede wszystkim do wzmacniania polimerów. Wiodącymi rodzajami włókien szklanych do zastosowań w inżynierii mechanicznej są włókna typu E-glass oraz S-glass. Włókna E-szklane są najczęściej stosowane spośród wszystkich wzmocnień włóknistych, ze względu na ich niski koszt i stosunkowo niski moduł sprężystości w porównaniu z innymi wzmocnieniami. Włókna szklane typu S są sztywniejsze i mocniejsze niż włókna typu E oraz mają lepszą odporność na zmęczenie i pełzanie.

Tworzywa termoplastyczne już ze swojej natury jako materiału o bardzo dobrej charakterystyce do zastosowań konstrukcyjnych, oferują dobre właściwości mechaniczne. Mogą one zapewnić formowanej części odpowiednią trwałość, wytrzymałość czy odporność na uderzenia w różnorodnych warunkach eksploatacji i użytkowania. Gdy wymagana jest zwiększona trwałość, do matrycy polimerowej można wprowadzić materiały wzmacniające (nośniki) lub środki wypełniające (napełniacze), które mogą w istotny sposób zmienić i jednocześnie poprawić określone właściwości.

Polimery są grupą materiałów konstrukcyjnych, które na przestrzeni ostatniego stulecia zanotowały najintensywniejszy rozwój, łamiąc kolejne bariery ograniczające ich stosowanie. Początkowo nieodporne na starzenie, kruche, łatwopalne i trudne do przetwórstwa stały się pełnoprawnymi materiałami konstrukcyjnymi, a ponadto zaczęły wykazywać cechy niespotykane w materiałach konwencjonalnych: wytrzymałość względną większą od stali, elastyczność lepszą od kauczuku, przezroczystość wyższą od szkła, odporność na coraz wyższe temperatury, niepalność, biozgodność i zdolność zastępowania tkanek, pamięć kształtu, umiejętność samo naprawy czy zdolność przewodzenia prądu elektrycznego. Intensywny rozwój nauki w zakresie budowy i właściwości polimerów doprowadził do sytuacji, w której po raz kolejny w nad wyraz ciekawej historii tworzyw sztucznych złamano utarte schematy i stworzono materiał wcześniej nieistniejący – polimery przewodzące prąd elektryczny.