Polimery zdolne do samonaprawy po uszkodzeniu będą działać dłużej, a tym samym zmniejszą koszty i obciążenie dla środowiska. Obecne strategie wytwarzania samonaprawiających się polimerów opierają się głównie na odwracalnych reakcjach chemicznych, ale zwykle wiąże się to ze złożonymi procesami syntezy. Ponadto mechanizmy „samonaprawiania” oparte na reakcjach chemicznych mogą także nie działać w pewnych środowiskach, takich jak woda oraz roztwory kwaśne i zasadowe.

W idealnym przypadku naukowcy zajmujący się materiałami chcieliby wytwarzać polimery, które mogą się samodzielnie regenerować w szerokim zakresie warunków, z łatwo dostępnych materiałów, przy użyciu prostych procesów syntezy. Poliolefiny, do których należą polietylen i polipropylen, są najbardziej wszechobecnym syntetycznym polimerem na świecie. Wytwarzanie samonaprawiających się poliolefin bez wątpienia zwiększyłoby żywotność, bezpieczeństwo i wpływ na środowisko materiałów używanych w wielu zastosowaniach.

Naukowcom udało się stworzyć formę poliolefinowego poliizoprenu – syntetycznego odpowiednika lateksu kauczukowego, który jest stosowany w oponach, gumkach i podeszwach butów – który wykazuje solidny, fizyczny mechanizm samoleczenia. Co ważne, samonaprawiający się poliizopren jest wytwarzany z tego samego budulca, co zwykły poliizopren — izoprenu.

Sekretem ich sukcesu było zastosowanie katalizatora z metali ziem rzadkich do wytworzenia mieszaniny dwóch różnych mikrostruktur poliizoprenu. Jedna mikrostruktura była stosunkowo twarda, a druga miękka. Stosunek mikrostruktury twardej do miękkiej wynoszący około 7:3 był optymalny dla właściwości samonaprawiania. Zespół podejrzewa, że twarde mikrostruktury łączą się ze sobą, tworząc punkty łączące molekuły i że ta sieć powoduje samoleczenie.

Ostatecznym celem naukowców jest wykorzystanie łatwo dostępnych monomerów do produkcji twardych, samonaprawiających się polimerów, które są zdolne do samoistnej naprawy, gdy doznają uszkodzeń mechanicznych w rzeczywistych środowiskach bez udziału zewnętrznego.